Tijdens mijn coachopleiding, jaren geleden, kregen wij de opdracht om onze ultieme droom op papier uit te werken. Wat zou je willen met coachen? Wat is je motivatie? En waar droom je van? Mijn wens ging over een plek voor verbinding en samenwerking, om mensen te laten ervaren dat er meer in het leven zit dan je op het eerste oog ziet en dat jij meer bent en kunt dan je denkt.
“De stand van de wind kun je niet veranderen, maar die van je zeilen wel.” Jij staat aan het roer.
Tegenover de achterzijde van het Centraal Station van Amsterdam ligt aan de oever van het IJ een klein haventje met zeilboten, vergezeld van een groot pand en wat losse huisjes er omheen gestrooid. Als ik op de pont sta hoor ik soms het getik van de ringen tegen de mast en het flapperen van de zeilen. Het grote huis droeg in die tijd een kolossaal bord met de woorden ‘te koop’. Deze twee woorden in al hun eenvoud waren het kwartje dat de machine van mijn dromen op volle toeren liet draaien. Elke dag voer het pontje mij van huis naar de stad via dit punt, een knooppunt waar de verzameling van mijn onuitputtelijke dromen samenkwam tussen land en water. Gaandeweg door de tijd richtte ik het in en raakten de ruimtes gevuld met inspirerende ideeën. Ik belde zelfs naar de eigenaar om te informeren naar de prijs. In dromen ben je immers zo vrij als een vogel (of je er nou geld voor hebt of niet). Hij vertelde mij over hun eigen gebouwde ‘thuisbioscoop’ op de onderste verdieping, deels verzonken onder water. Ik zou het omtoveren tot een plek voor workshops, meditatieavonden, spar-middagen met de sfeer van twee werelden verenigd. De andere ruimtes zou ik benutten voor coaching, communicatie en co-creatie onder de noemer van een collectief ‘de Coachfabriek’ waar bloeiende en inspirerende ontmoetingen plaats vonden. Er ontvouwden zich allerlei levendige plannen, maar van meer dan plannen is het niet gekomen. Althans wat betreft locatie…
Inmiddels is die eigen praktijk voor coaching er, geef ik meditatieavonden en zijn workshops in de maak. En nu, zoveel jaar later, schrijf ik op mijn website Wind mee Coaching het volgende over verbinding: ”De ontplooiing van mijzelf en het zien van het grotere geheel, deed mij inzien dat veel van wat wij in de buitenwereld zoeken, eigenlijk in ons zit. Een sleutelwoord daarbij is verbinding: in verbinding staan met het leven, met de mensen om mij heen, met de dingen die ik doe, in verbinding met mijn hart, maar ook bijvoorbeeld met emoties die ik misschien liever niet wil.”
Laatst stond ik op de pont. Het ‘te koop’ bord was verdwenen en had plaats gemaakt voor: ‘het Mandela huisje, waar verbinding wordt gevoed, gevierd en hersteld’. Een plek voor ontmoeting, conflictbemiddeling, het ontdekken van de Nelson Mandela in jezelf, geïnspireerd op het Afrikaanse principe Ubuntu: “Ik ben, omdat wij zijn. Ik ben, omdat jij bent.” Een filosofie doorwrocht van het besef dat wij als mens niet bestaan zonder de ander en eigenlijk pas tot bloei of tot volle mensheid komen in relatie tot die ander. Wederzijds respect vloeit hier uit voort, als mede het eigen belang secundair maken aan het groepsbelang, waarin ook juist de uniekheid van elk mens met alles erop en eraan als toegevoegde waarde wordt gezien. Het individu is deel van een gemeenschap, de gemeenschap is onderdeel van het individu, ze zijn niet los te koppelen van elkaar. Als je het Ubuntu-principe diep tot je door laat dringen, weet je dat het waar is. Wij zijn vaak op zoek naar verbinding, doen daar ons best voor, proberen leuker, anders, beter voor de dag te komen om zo een verbinding met iemand te bewerkstelligen of proberen het juist uit alle macht af te weren en ons eigen eilandje te creëren, maar als je stil staat bij “ik ben, omdat jij bent” realiseer je je dat verbinding er altijd al is. Ik ben precies zoals ik ben, omdat jij bent precies zoals jij bent, zonder gedoe en poespas, zonder maskers en individualistische eiland-illusies. Of je nou flirt of irriteert, open bent of gesloten, je eenzaam voelt of samen bent, we zijn continue in verbinding, zichtbaar, onzichtbaar, soms lang en soms maar voor een fractie van een seconde.
Ik sta op de pont. De pont verbindt stad en land, werk en thuis, de bovenwaterwereld met de onderwaterwereld. Met mijn fiets verbind ik mij met de pont, met tijdelijke medereizigers, met de weidsheid, de zon, de regen, het water, de boten die komen en gaan. Een knooppunt tussen het stille rustpunt waar de zeilen zachtjes flapperen in de wind en de drukke levendigheid van het station waar treinen zich door het hele land verspreiden. Verbinding is continu en eindeloos, als een scharnier tussen tijd en ruimte.